... افق آبیست ... ولی در سینه ... من ابری سیه دارم ... همه ابر غبار افشان و بی باران ..

درون چار چوب پیکرم ... کوهی زغم دارم ...

به صحرا میروم غمگین ...

درون جویباری نقش خود بر آب میبینم ... کنار چشمه ای من مرگ خود را خواب میبینم ...

ز میدانگاه گورستان خاموش خزان دیده ... میان قطره های ریز باران تباه غم ... مرا تنها و بی همدم ... میان خاک ... بر گهوارهء گوری نشانیدند ...

نوای خشک لالائی جغدی در فضا پیچید ... نگاه تیره اش ... گور مرا کاوید ... به من خندید ... !

به خود گفتم : که من مردم ... صدای روح مغرورم طنین افکند ... :

بپا بر خیز ! ... بر افکن کوله بار غم ... ز دوش قلب غمگینت ...

کفن را با دو دست استخوانی ... ناگهان از هم دریدم من ... به طاق گور خاموشم ... چو پتکی ... مشت کوبیدم ...

ترک خورد و دهان وا کرد ... سنگ گور !

... و من آرام به مرگ خویش خندیدم !